Geschiedenis
|
Op deze pagina's vindt u uitgebreide informatie over de rijke geschiedenis van het Crematorium. Ieder hoofdstuk behandelt een aantal relevante onderwerpen.
|
|
 |
|
Crematorium Kranenburg
Crematorium Kranenburg bestaat ruim twintig jaar en werd eind 1984 in gebruik genomen. Het sfeervolle complex heeft een moderne en rustgevende uitstraling en ligt centraal in de prachtig beboste omgeving op het voormalige landgoed ‘Kranenburg’ in Zwolle. Dit landgoed is sinds 1933 in gebruik als begraafplaats. Door de landschappelijke aanleg, de natuurlijke en mooie ligging en de rustieke sfeer geniet Kranenburg landelijke bekendheid.
|
|
 |
|
Het crematorium werd gebouwd in opdracht van Monuta en de Koninklijke Vereniging voor Facultatieve Crematie. Omdat steeds meer mensen kiezen voor crematie werd in 1991, na een grondig onderzoek, het crematorium ingrijpend verbouwd.
Heel veel mensen bezoeken crematoria. Mensen met verschillende culturele of religieuze achtergrond. Een crematorium moet een plek zijn waar iedereen, ongeacht zijn levensovertuiging, de gelegenheid heeft om waardig afscheid te nemen van een overleden geliefde, familielid, vriend of kennis. De inrichting van het crematorium biedt daarom ruimte voor zo’n persoonlijke invulling.
In 1998 werd het complex opnieuw onder handen genomen, waarbij zowel het gebouw als het meubilair opnieuw zijn aangepast aan de veranderende behoeften en wensen van de gebruikers.
« Terug
|
Cremeren in Nederland
De eerste crematie in ons land vond plaats op 1 april 1914 in Crematorium Westerveld in Driehuis (bij Velsen, Noord-Holland). Vooral de laatste dertig jaar is het aantal crematies sterk gestegen. Cremeren is echter zo oud als de mensheid. In de Bronstijd werden al urnen in hunebedden bijgezet. Aanvankelijk waren er vooral vanuit het geloof veel tegenstanders van crematie. Door de dode te begraven in plaats van te verbranden, 'bleef het lichaam intact en stond niets de wederopstanding en het eeuwige leven in de weg'. Cremeren was alleen toegestaan bij epidemieën, veldslagen en als ketterverbranding.
Voorstanders cremeren
Rond 1850 gingen in West-Europa voorstanders van crematie zich organiseren. Ze kregen steun van de medische wereld, die vanwege hygiëne en ruimtegebrek de voorkeur gaf aan crematie. De Nederlandse wet stond lijkverbranding niet toe. In Frankrijk, Italië en Duitsland was cremeren al wel mogelijk. Zo werd b.v. de Nederlandse schrijver Eduard Douwes Dekker (Multatuli) in Gotha (Duitsland) gecremeerd. Tot voor de opening van het eerste crematorium werden Nederlanders daar gecremeerd. Zijn as is bijgezet in het gedenkpark van Begraafplaats & Crematorium Westerveld.
|
Begrafeniswet 1869
In de Begrafeniswet van 1869 stond dat alle overledenen begraven moesten worden. Er zat echter een leemte in de wet. Crematie werd weliswaar verboden, maar de strafrechtelijke sancties ontbraken. Hiervan maakten voorstanders van crematie dankbaar gebruik.
In 1874 werd 'De vereniging tot invoering der Lijkverbranding in Nederland' - later de Koninklijke Vereniging voor Facultatieve Crematie - opgericht. Deze had als doel cremeren in Nederland mogelijk te maken. De eerste crematie in Nederland vond plaats in het Crematorium Westerveld in Driehuis (bij Velsen, Noord-Holland). Dit was dr. C.J. Vaillant, hoofdbestuurslid van de Vereniging voor Facultatieve Lijkverbranding. Op 1 april 1914, om 16.50 uur werd het lichaam ingevoerd in de crematieoven. Om 18.30 uur was het proces voltooid, waarna om 19.10 uur de as uit de oven werd genomen. Deze eerste crematie had 120 liter olie verbruikt. Al deze gegevens zijn nauwkeurig bijgehouden op het formulier van het crematorium, dat als crematie-identificatienummer “1” draagt. Zijn urn met de asresten staat in het eerste columbarium van Nederland in Crematorium Westerveld. Die crematie was illegaal, omdat er in de toen geldende Begrafeniswet van 1869 nog geen woord stond over lijkverbranding. Pas in 1955 werd crematie wettelijk toegestaan.
« Terug
|
|
|
Wet op de Lijkbezorging 1955
In 1949 stelde toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Van Maarseveen een commissie in, die advies moest uitbrengen over wijzigingen in de Begrafeniswet. In deze commissie zaten zowel voor- als tegenstanders van lijkverbranding. Zij ontwierpen een wetsvoorstel met crematie als legale mogelijkheid. Deze 'Wet op de Lijkbezorging' werd in 1955 aangenomen.
Wet op de Lijkbezorging 1991
Pas met het aannemen van de herziening van de Wet op de Lijkbezorging in juni 1991 zijn cremeren en begraven - 77 jaar na de eerste crematie - wettelijk gelijk gesteld. Door deze herziening is het nu ook mogelijk onder bepaalde voorwaarden de overledene zonder kist te cremeren.
« Terug
|
)
)